Over mij

Ik ben Linda (1986) moeder van 2 dochters (2011-2013) Ik ben opgegroeid als middelste van 3 kinderen in Bergen op Zoom en thuis was de ouderwetse rolverdeling. Mijn vader was veel van huis. Die had zijn eigen bedrijf als aannemer en mijn moeder was altijd thuis maar druk met de zaak en zichzelf. Ik zelf was altijd buiten te vinden. Doordat ik de middelste was en mijn zus en broertje voldoende aandacht vroege heb ik al op jonge leeftijd geleerd voor mijzelf te zorgen. Ik was allergisch voor hulp vragen en ik deed alles liever zelf. Ik werd veel gepest op school en ben zelfs een keer op straat in elkaar geslagen toen ik een jaar of 7 was. Ik had dus heel weinig vertrouwen in de mensen om mij heen en deed het dus allemaal zelf! Dit heeft mij heel veel jaren geholpen en mij ver gebracht. Op mijn 17e ging ik dus sowieso niet meer naar school, maar ik ging bij de landmacht werken en ben  2x op uitzending geweest. (2005 en 2006.) Bij de landmacht leerde ik al dat alles alleen willen doen niet altijd de beste optie is. En langzaam maar zeker begon ik de kracht van  samen dingen doen in te zien. Ook ging ik langzaaam aan weer mijn omgeving vertrouwen. Ik voelde me voor het eerst veilig in een groep. In 2007 leerde ik de vader van mijn kinderen kennen en verhuisde ik vanuit Bergen op Zoom naar Lelystad.

In 2010 toen ik zwanger was van mijn oudste dochter werd ik ineens af en toe verrast door paniekaanvallen in de auto. Ik begreep er helemaal niets van. Waar ik de ene dag nog de hele wereld rondreed voor ontspanning merkte ik ineens dat ik excuses begon te verzinnen om niet te hoeven rijden, en excuses te vinden waarom ik het toch ineens zo warm kreeg achter het stuur. Maar als stoere niets voelende militair stopte ik die twijfels en dat onrustige gevoel lekker diep weg en negeerde ik dit volkomen. In 2011 werd onze oudste dochter geboren, maar de aanvallen namen niet af.  Mede hierdoor heb ik in 2012 de overstap  gemaakt van de landmacht naar de NS als Hoofdconducteur. Waarmee ik het beste excuus ever had om de snelweg niet op te hoeven. Ik had namelijk vrij reizen en het OV is als je er je weg in weet heerlijk ontspannend om mee te reizen. 2013 was het jaar dat onze jongste dochter werd geboren.

Daarna begon een periode waarvan ik als ik terug kijk niet weet hoe ik het volgehouden heb. Ik werkte en kolfde op de trein (eigen keus) Ik deed het huishouden en zorgde veel voor de kinderen omdat mijn toenmalige partner ook onregelmatig werkte leefde we veel om elkaar heen.  Door de overstap naar de NS hoefde ik zoals ik zei niet meer de vervelende wegen op te rijden en bleef ik veilig in de buurt rondjes rijden om toch nog gewoon sociaal dingen te blijven doen in ‘de stad’. 2015 was het dieptepunt. Ik wist niet meer hoe ik alles vol moest houden en voelde aan alles dat ik aan het afglijden was. Ik ging opzoek naar hulp voor mijn rijprobleem en stuit op EMDR. Helaas leverde dat voor mij niet het gewenste resultaat op. Ik rende weer door zoals altijd, met mijn kop nog dieper in het zand. Ik kwam bij een psycholoog waar ik ‘onder controle’ leerde hyperventileren en nog steeds ‘inzetbaar’ was. Maar mijn hoofd vond daar het zijne van en ook dit loste weinig op.

Ook stuitte ik in die periode op de kracht van voeding en supplementen. Ik volgde een Reiki cursus en met hulp van deze combinatie kwam ik in ieder geval weer uit die neerwaartse spiraal en genoot ik weer meer van het leven. Het spirituele zaadje was gepland. In 2018 strandde mijn relatie en in 2019 verhuisde ik terug naar Brabant. Mijn ex verhuisde ook deze kant op en een soepele omgangsregeling was snel in elkaar gezet. De periode tussen 2018 en 2019 gebruikte ik vooral om mijzelf weer goed te leren kennen. Wie ben ik? Waar word ik blij van? Wat vind ik echt leuk om te doen en wat sla ik liever over? Ook keek ik naar de lessen die ik heb mogen leren van het 11 jaar samen zijn met de vader van mijn kinderen. 2019 is het jaar dat ik een nieuwe liefde vond en voelde ik mij sinds tijden weer echt gelukkig.

Ik stopte bij de NS ging weer met mijn angsten aan de slag en volgde een opleiding tot holistisch energetisch massage therapeut. Wat een ‘ellende’ heb ik tijdens die opleiding nog verder mogen aankijken en mogen verwerken.

Met de kennis van nu snap ik heel goed waarom ik deze angsten ontwikkeld heb. Ik had namelijk behalve mijn eigen veiligheid ook de verantwoordelijkheid voor de veiligheid van het kleintje in mijn buik. Dit samen activeerde een bepaald overleving mechanisme wat mij dus wel ‘veilig’ hield maar zeker niet helpend was!

Na deze opleiding heb ik nog een kort uitstapje gemaakt naar ProRail. Deze opleiding voelde vanaf het begin af aan stroef, met heel veel tegenslagen. Ook daar voelde ik aan alles dat ik pas echt gelukkig word als ik mensen kan helpen. 1-1 van mens tot mens.

Waarbij ik voor mijzelf, als ook voor mijn klanten regelmatig tegen de vraag aan ben gelopen: ’en hoe nu verder’ breid mijn rugzak uit met Nei.  Echt als het verbindende stukje. Gedrag veranderen gaat namelijk een stuk beter als de emotie die eronder zit niet meer getriggerd word.

Onverwerkte emoties nestelen zich namelijk in ons onderbewustzijn en kunnen leiden tot mentale klachten. Wanneer we deze emoties niet verwerken, worden ze opgeslagen in ons celgeheugen en kunnen ze zich manifesteren als symptomen in ons dagelijks leven. Door deze emoties te identificeren en te verwerken, kunnen we rust creëren in ons systeem en blijvend verlichting vinden van onze lasten. De keuze is aan jou: blijf je symptomen bestrijden, of ben bereid om de diepte in te duiken en de kern van je klachten aan te pakken. Mijn auto probleem is al een aardig eind overwonnen. Achteraf heb ik spijt dat ik hier zolang als een struisvogel mee heb rondgelopen. Ik weet zeker als ik hier eerder eerlijk over was geweest en sneller mee ik aan de slag was gegaan dat ik er allang vanaf was geweest. Maar dan was ik waarschijnlijk nooit opzoek gegaan naar een alternatief voor de EMDR en de psycholoog. Ik adviseer met de kennis van nu anderen dan ook vooral om het anders te doen.

• Ik heb een haat/liefde verhouding met hardlopen
• Ik was vroeger altijd in het zwembad te vinden. Ik deed aan wedstrijdzwemmen, schoonspringen en waterpolo
• Ik hou van klussen. Van bezig zijn met hout, zaag, schroeven en vooral dingen creëren.
• Ik word echt heel gelukkig van de zon.

Verder word ik er dus vooral heel gelukkig om jou te helpen. Want verbinden, vertrouwen en veiligheid staan bij mij het allerhoogst in het vaandel. Ik weet uit ervaring dat dingen niet verdwijnen als je ze negeert. Je hebt mensen nodig die je kunnen spiegelen en ondersteunen in je proces, die onbevooroordeeld naar je luisteren en je een andere keuze kunnen laten maken. Dat doen voor jou, met jou, maakt mij het aller gelukkigst.

Ik vind het heel leuk dat je mijn hele verhaal hebt gelezen. Ik hoor graag meer over jou! Herken je jezelf in mijn verhaal? Wat maakt jou echt gelukkig? En wat maakt dat je dit nu niet bent, of juist wel? Laat het me weten.